عزیزان پاسدار و فرماندهان محترم به موقعیت خویش آگاهید و از نعمت مسئولیت و فرماندهی بهره مندید. باید بکوشید که از عهده ي این امتحان الهی سرافراز و خودساخته بیرون آئید، مبادا که پاسداری و فرمانده بودن، شما را بفریبد و به هلاکت اندازد. پاسداری را وسیله ي تقرّب به خدای تعالی و کسب فضائل کنید. ریاست و فرماندهی را با فروتنی، مهربانی، گذشت، ایثار، صفا، صدق، رحمت و محبت بیامیزید تا این بار سنگین و امانت الهی را به سرمنزل مقصود برسانید. و توشه راه آخرت را از همینجا با خود بردارید.

البته، اینها همه وقتی میسر می شود که «حبّ دنیا» را از دل بزدائید، و این کار بسيار مشکل است و دیر حاصل می شود؛ اگر چه وظیفه است. بدانید که «حبّ دنیا» سرسلسله تمام گناهان است،[1] و آخرین چیزی است که از دل مؤمن خارج می شود.

خوشا آنکه «حبّ دنیا» را از دل خود خارج سازد، مسئولیت و فرماندهی و سپاهی بودن را، که همه وسیله، است ندیده بگیرد و رضای خداوند تبارک را فرمان ببرد. «حبّ دنیا» از دل خارج نمی شود مگر به عبادت و سلوک. اینکار مراقبت پیوسته می خواهد؛ مراقبت بر اعمال و گفتار و کردار تا «معرفت» و «محبت» الهی حاصل شود؛ و همه ي جوارح را با حضور دائمی به طاعت و عبادت حق تعالی وادارد.

پي نوشت ها:

[1]. عن ابی عبدالله علیه السلام، قال: رأسُ کلّ خَطیئه حُبُّ الدُّنیا (سفینة البحار، ج 1 ص 3 و 4)